1. احمدنژاد، م.؛ پاکرو، م. و مشهدی، م.، 1394. توسعه پایدار در صنعت نفت و گاز از طریق الزامات و تعهدات شرکت های خارجی به استفاده حداکثری از توان داخل در قوانین و قراردادهای نفتی، پنجمین کنفرانس بین المللی رویکردهای نوین در نگهداشت انرژی، تهران، دبیرخانه دائمی همایش.
2. الهایی زاده، م. و عابدی، ب.، 1397. برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست در راستای دستیابی به توسعه پایدار، دومین همایش ملی دانش و فناوری علوم کشاورزی، منابع طبیعی و محیط زیست ایران، تهران، موسسه برگزار کننده همایش های توسعه محور دانش و فناوری سام ایرانیان.
3. پروین، ا.؛ غیاثیندوشن،س. و محمدی، ش.، 1393. ارائه مدل مفهومی رابطه بین کیفیت برونداد آموزش عالی و توسعه پایدار بر اساس رویکرد سیستمی. فصلنامهپژوهشهای رهبری و مدیریت آموزشی. دوره 1، شماره 1، صفحات 97 تا 117.
4. توانا، ع. و کریمی دمنه، م.، 1399. بررسی ارتباط بهینه سازی انرژی با امنیت زیست محیطی و دستیابی به توسعه پایدار، ششمین کنفرانس ملی بهینه سازی در علوم و مهندسی، بابل.
5. زاهدی، ش.، 1395. توسعه پایدار جامع با تاکید بر مدیریت و کارآفرینی سبز، تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبائی.
6. زاهدی، ش.، 1390. جهانی شدن و توسعه پایدار. فصلنامه مطالعات راهبردی جهانی شدن. دوره 2، شماره 3، صفحات 1 تا 18.
7. ذاکریان، م.؛ موسوی، م. و باقریکشکولی، ع.، 1392. مسائل زیستمحیطی و توسعه پایدار شهرستانهای استان یزد. فصلنامهبینالمللی انجمن جغرافیای ایران. دوره جدید. دوره 11، شماره 39، صفحات 293 تا 315.
8. سادات هاشمی، م.؛ نصراللهی، ز. و بامری، س.، 1395. ارزیابی عوامل مؤثر بر محیط زیست و توسعۀ پایدار در گروه کشورهای منا و OECD بر اساس مدل STIRPAT. مجله اقتصاد تطبیقی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعاتفرهنگی. دوره 3، شماره 2، صفحات 127 تا 148.
9. صالحیامیری، ر.؛ قدمی، م. و بیگزاده، ی.، 1391. طراحی و ارائه الگو جهت سنجش تاثیر سرمایه اجتماعی بر ابعاد توسعه پایدار، فراسوی مدیریت. دوره 6، شماره 23، صفحات 15 تا 37.
10. عزیزیان م.ص.؛ ساعدی، س.؛ محمودی، پ. و خورشیدی، ن.، 1394. بررسی رابطه محیط زیست و توسعه پایدار شهری. دومین کنفرانس ملی معماری و منظر شهری پایدار، بصورت الکترونیکی، موسسه بین المللی معماری، شهرسازی مهرازشهر.
11.فیاضی، م.، 1399. بررسی ابعاد زیست محیطی و مدیریت شهری با تأکید برکارافرینی و توسعه پایدار (مطالعه موردی: شهریزد)، کنفرانس بین المللی عمران، معماری، توسعه و بازآفرینی زیرساخت های شهری در ایران، تهران.
12. فیروزی، م.؛ محمدی دهچشمه، م. و سعیدی، ج.، 1396. ارزیابی شاخصهای پایداری زیست محیطی با تأکید بر آلودگی هوا و آلایندههای صنعتی، مطالعه موردی: کلان شهر اهواز. دو فصلنامه پژوهشهای بومشناسیشهری. دوره 8، شماره 1، صفحات 13 تا 28.
13. قادری، ع.؛ رنجبر، ع. و قادری، ع.، 1394. ارزیابی اثرات زیست محیطی پالایشگاه های نفت و گاز. چهارمین همایش سراسری محیط زیست، انرژی و پدافند زیستی، تهران، موسسه آموزش عالی مهر اروند-گروه ترویجی دوستداران محیط زیست.
14.کاشانی اصل، ا.؛ صلاحی، و. و رامش، س.، 1397. کاربرد انرژی های تجدیدپذیر در برنامهریزی شهری با رویکرد ارتقای شرایط زیست محیطی، اولین همایش بررسی چالش ها و ارایه راهکارهای نوین مدیریت شهری، تهران، سازمان بسیج شهرداری تهران.
15.کمال غریبی، م.، 1393. دستیابی به توسعه پایدار در صنعت نفت، گاز و پتروشیمی: راهکارهای جهانی، اولین کنفرانس ملی نفت، گاز پتروشیمی و توسعه پایدار، تهران، مرکز راهکارهای دستیابی به توسعه پایدار.
16. محمدی حمیدی، س. و سبحانی، ن.، 1397. توسعه پایدار در منطقه خاورمیانه با تاکید برکشور ایران. مجله آمایش جغرافیایی فضا، فصلنامه علمی- پژوهشی دانشگاه گلستان. دوره 8، شماره 28، صفحات 99 تا 114.
17. ملکینیا، ع.؛بازرگان،ع.؛ واعظی،م.واحمدیان، م.، 1393. شناسایی و اولویت بندی مؤلفه های دانشگاه پایدار. فصلنامه پژوهش و برنامه ریزی در آموزش عالی. دوره 20، شماره 3، صفحات 1 تا 26.
18. مومنی، م.، 1393. اهمیت برنامهریزی آموزش های محیط زیست در توسعه پایدار اکوتوریسم ایران با استفاده از مدل SWOT. فصلنامه فضای گردشگری. دوره3، شماره 11، صفحات 49 تا 67.
19. نوابخش، م. وثابتی،م.،1394. طراحی و ارائه الگو جهت سنجش تأثیر سرمایه فرهنگی بر ابعاد توسعه پایدار شهری با تأکید بر انرژی های پاک. مجله مطالعات توسعه اجتماعی ایران. دوره 8، شماره 1، صفحات 37 تا50.
20. Howes, M.; Wortley, L.; Potts, R.; Dedekorkut-Howes, A.; Serrao-Neumann, S.; Davidson, J.; Smith, T. and Nunn, P., 2017. Environmental Sustainability: A Case of Policy Implementation Failure? Sustainability. Vol. 9, pp: 165.
21. Klarin, T., 2018. The Concept of Sustainable Development: From its Beginning to the Contemporary Issues. Zagreb International Review of Economics & Business. Vol. 21, No. 1, pp: 67-94.
22. Liu, S.; Lu, Y. and Chen, W., 2018. Bridge knowledge gaps in environmental health and safety forsustainable development of nano-industries. Nano Today. Vol. 23, pp: 11-15.
23. Mikulcic, H.; Duicic, N. and Dewil, R., 2017. Environmental management as a pillar for sustainable development. Journal of Environmental Management. Vol. 203, pp: 867-871.
24. Nasibulina, A., 2015. Education for Sustainable Development and Environmental Ethics, Worldwide trends in the development of education and academic research. Procedia - Social and Behavioral Sciences. Vol. 214, pp: 1077-1082.
25. Orazalin, N. and Monowar, M., 2018. Economic, environmental, and social performance indicators of sustainability reporting: Evidence from the Russian oil and gas industry. Energy Policy. Vol. 121, pp: 70-79.
26.
Paletta, A.; Fava, F.; Ubertini, F.; Bastioli, C.; Gregori, G.; La Camera, F. and Douvan, A.R., 2019. Universities, industries and sustainable development: Outcomes of the 2017 G7 Environment Ministerial Meeting. Sustainable Production and Consumption. Vol. 19, pp: 1-10.
27. Scherer, L.; Behrens, P.; de Koning, A.; Heijungs, R.; Sprecher, B., Tukker A. (2018). Trade-offs between social and environmental Sustainable Development Goals. Environmental Science and Policy. Vol. 90, pp: 65-72.
28. Shen, J.; Zhang, X.; Lv, Y.; Yang, X.; Wu, J.; Lin, L. and Yanzong, Z., 2019. An improved emergy evaluation of the environmental sustainability of China’s steel production from 2005 to 2015. Ecological Indicators. Vol. 103, pp: 55-69.
29. Sutthichaimethee, P. and Sawangdee, Y., 2016. Modeling environmental impact of service sectors to promote sustainable development of Thailand. Ethics in science and environmental politics. Vol. 16, pp: 11-17.
)