1- احمدی، م.؛ (1390). تاریخچه محلات ساری، پژوهشکده ساریشناسی، انتشارات آوای مسیح. ساری.
2- ارجمندنیا،ا .؛ (1380) جای پای بومشناسی، رهیافتی نو در ارزیابی تاثیر انسان بر محیطزیست؛ فصلنامه مدیریت شهری، سال دوم، (6). 99-92.
3- ازانی، ا.؛ (1385). مقایسه مدیریت سنتی و عصر جدید شهر اصفهان از منظر جغرافیا در قرن 21، اولین همایش جغرافیا و قرن 21، دانشگاه نجف آباد.
4- تیموری،ا.؛ (1393). ردپای اکولوژیکی گاز دی‌اکسید کربن سوختهای فسیلی شهر شیراز؛ فصلنامه تحقیقات جغرافیایی، سال 29، (1)، شماره پیاپی 112، 204-193.
5- جمعه پور، م.؛ (1392). بررسی وضعیت توسعهپایدار شهرستان رشت با استفاده از روش جای پای اکولوژیکی ، پژوهشهای جغرافیای انسانی، دوره 45، (3) ، 208-191.
6- حبیبی، ک.؛ رحیمی کاکه چوب، آ .؛ عبدی، م.ح . (1392). ارزیابی جاپای بومشناختی وسایل حمل و نقل شهری، رویکردی نوین به منظور برنامهریزی حمل و نقل پایدار، نمونه موردی: شهر ارومیه؛ فصلنامه علمی-پژوهشی آمایش جغرافیایی فضا، سال دوم، (5)، دانشگاه گلستان، 116-99.
7- حسیننژاد دلیر،ک. ساسانپور، ف.؛ (1385). ردپای اکولوژیکی شهرهای پایدار در کلانشهر تهران؛ فصلنامه تحقیقات جغرافیایی، (82). 101-83.
8- حقپرست، ق ،احمدیزاده ،س، داودیان ،ج ،ارزیابی پایداری انرژی در توسعه شهری با شاخص رد پای اکولوژیکی (مطالعه موردی :کلان شهر مشهد)، همایش بینالمللی زمین، فضا وانرژی پاک ، دانشگاه تبریز، آبان 1394
9- دلاور، ع.(1383 )، روشهای تحقیق پیشرفته .تهران :انتشارات دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات.
10- دمپی، ی.(2006). تاریخ علم. (مترجم: ع.ا.آذرنگ). تهران : انتشارات سمت.
11- رهنما، م.ر ؛ عبادی نیا، ف.؛ (1393). تحلیل پایداری حمل و نقل شهر مشهد با استفاده از روش جای پای بومشناختی، جغرافیا و مخاطرات محیطی، (11)، 105-93.
12- زیاری، ک.؛ (1389). برنامهریزی شهرهای جدید. انتشارات سمت، تهران.
13- سالنامه آماری استان مازندران، (1393). معاونت امور اقتصادی و برنامهریزی استان مازندران
14- صمد پور، پ. فریادی، ش.؛ (1387). تعیین ردپای اکولوژیک در نواحی شهری پرتراکم و بلند مرتبه، نمونه مورد مطالعه: محل الهیه تهران ؛ مجله محیطشناسی دانشگاه تهران، سال 34 ، (45). 72-63..
15- صمد پور، پ. فریادی، ش.؛ (1389). تعیین تناسب بهینه استفاده از انواع شیوههای حمل و نقل با هدف کاهش جای پای اکولوژیک در شهر تهران. مجله محیطشناسی دانشگاه تهران، دوره 36، شماره 54، صص 108-97.
16- عباسپور، م.؛ (1386). محیطزیست و توسعهپایدار، انتشارات مؤسسه دانشگاه صنعتی شریف، (1)، تهران، 12.
17- فریادی، ش. صمدپور، پ .؛ (1389). تعیین تناسب بهینه استفاده از انواع شیوههای حمل و نقل با هدف کاهش جای پای اکولوژیک در شهر تهران ؛ مجله محیطشناسی دانشگاه تهران؛ سال 36، (54)، 108-97.
18- قرخلو، م. حاتمینژاد،ح. باغوند، ا. باوه،م.؛ (1392). ارزیابی پایداری توسعهی شهری با روش جای پای اکولوژیکی، نمونه موردی: شهرکرمانشاه؛ پژوهشهای جغرافیای انسانی، دوره 45، (2)، 120-105.
19- کیانی، م ؛ (1383). توسعهپایدار و بازسازی بم، آبادی، مرکز مطالعات وتحقیقات شهر سازی ومعماری، سال چهاردهم، شماره 42.
20- گودرزی، م. (1379). توسعهپایدار منابع زیستی، مطالعه موردی حوزه سد کرخه، فصلنامه علمی، سازمان حفاظت محیطزیست، (30)،
21- ماهفروزی، ع. زلیکانی، ر.1 (1391). ساری نگین فیروزفام گردشگری ایران، انتشارات شلفین.
22- مطیعی لنگرودی، ح، (1382)، برنامهریزی روستایی با تاکید بر ایران، جهاد دانشگاهی مشهد، مشهد.
23- Barrett J , Cherrect N , Birch R . Exploring the Application of Ecological Footprint to Sustainable Consumption Policy, University of York, 2001:234-247.
24- Bond S. (2002). Ecological Footprints: A Guide for Local Authorities, WWF-UK.
25- Ewing B, Moore D, Goldfinger S, Oursler A, Reed A, Wackernagel M. (2010). The Ecological
26- Godrej N. (2008). Ecological Footprint A business per person, India.
27- Lenzen, M, & Murry, S. (2003). The Ecological Footprint, Iissues and Trends, the University of Sydney, the University of Sydney press, p6.
28- Li X.M &et al. Urban Total Ecological Footprint by Using Radial Basis Function Neural Network ( Acase Study of Wuhan City), China, Ecological Indicators, 10 , 2010: 241-248.12 - McDonald G, Patterson M . Ecological Footprints and Interdependencies of New Zealand Regions, Ecological Economics,, 2004, 50(1-2): 49-67.
29- Moffat I. (2000). Ecological Footprints and Sustainable Development, Ecological Economics,:359-362.
30- Parkin, S. (2000). Sustainable Development: the Concept and the Practical Challenge. Proceedings of the Institution of Civil Engineers, Civil Engineering, 138, 3-8.
31- Rapport, D.J. (2000). Ecological Footprints and Ecosystem Health: Complementary Approaches to a Sustainable Future. Ecological Economics, 32, 367–370.
32- Rees, W. E. & Wackernagel, M. (1996). Urban Ecological Footprints: Why Cites Can not be Sustainable and Why They are a Key to Sustainability. Environmental Impact Assessment Review, 16, 223-248.
33- Simmons C., Lewis K. and Barrett J. (2000). Two Feet - Two Approaches: A Component-based Model of Ecological Footprinting. Ecological Economics 32. pp 375-380.
34- Van Vuuren D.P, Smeets E.M.W. Ecological Footprints of Benin, Bhutan, CostaRica and the Netherlands, Ecological Economics, 34, 2000: 115-130.
35- Wackernagel,M.,2003.Owards A Sustainable London: Eeducing the Capital Ecological Footprint,
36- WSP Environmental Ltd Natural Strategies LIS, London.
37- Wackernagel M, Ress W.E. Our Ecological Footprint, Reducing Human Impact on the Earth, New Society Publishers, Gabriola Island, Canada, 1995.
38- Wilson J, Anielski M. Ecological Footprints of Canadian Municipalities and Regions, The Canadian Federation Municipalities, 2005, Retrieved ferom
www.anilski.com
39- Zhang Y. The Change of Ecological Footprint and Its Effect on Sustainable Development in Beijing of China, Chinese Business Review, 4(10), 2005: 1-13.
)